Innulina w jelitach zachowuje się podobnie jak błonnik, wiąże duże ilości wody zwiększając ilość treści pokarmowej, obniżając jednocześnie jej kaloryczność.
W stanie naturalnym inulina występuje w korzeniach lub bulwach niektórych roślin. To polisacharyd składający się z kilkudziesięciu cząsteczek fruktozy, połączonych w nierozgałęzione łańcuchy. Jest odporna na enzymy trawienne układu pokarmowego człowieka, zarówno te znajdujące się w ślinie, jak i w dalszych odcinkach przewodu pokarmowego.
Niemożność strawienia inuliny sprawia, że nie jest ona absorbowana w jelicie cienkim i w postaci niezmienionej dociera do jelita grubego, gdzie może być hydrolizowana przez bytujące tam bakterie jelitowe. Inulina spełnia pięć podstawowych kryteriów, aby pełnić w organizmie rolę błonnika pokarmowego:
Zastosowanie inuliny:
Innulinę wykorzystuje się w kuchni jako dodatek do ciast, budyniu i kisieli, a także jako zagęszczacz w galaretkach. Ze względu na właściwości stabilizujące można jej używać do produkcji domowego majonezu. Można nią zagęszczać zupy i sosy. Dodawana do cist sprawi, że wypieki będą bardziej chrupiące.
Dzięki badaniom na zwierzętach udało się ustalić, że inulina może zwiększać absorpcję składników mineralnych, szczególnie wapnia i magnezu. Co ciekawe, u człowieka efekt ten nie jest osiągany w jelicie cienkim, gdzie zwyczajowo wchłaniane są składniki żywności, a w jelicie grubym, najprawdopodobniej przez jakieś zmiany w mikroflorze jelitowej. Wykazano również, że efekt zwiększenia wchłaniania minerałów jest tym większy, im gorsza jest absorpcja podstawowa, bez inuliny.
Istnieją również dane potwierdzające hipotezę, że inulina wpływa korzystnie nie tylko na wchłanianie minerałów, ale również na inne aspekty zdrowia kości, takie jak ich mineralizacja, gęstość mineralna, zwiększenie masy kostnej. Biorąc to pod uwagę oraz fakt, że poprawę wchłaniania zaobserwowano również u kobiet w okresie pomenopauzalnym, inulina może być istotnym składnikiem chroniącym przed osteoporozą.
Obecność inuliny w jelitach powoduje również zmiany w czynnościach hormonalnych tego organu związanych z odczuwaniem sytości i głodu. Wstępne badania u ludzi wykazują zjawisko regulacji apetytu, hamowania łaknienia i zmniejszenia ilości przyjmowanych pokarmów.
Istnieją hipotezy, że opisywane zmiany w czynności wewnątrzwydzielniczej jelita wpływają również na metabolizm lipidów. Eksperymenty na zwierzętach wykazały, że dodanie inuliny do diety powoduje znaczne zmniejszenie ilości trójglicerydów krążących we krwi, zarówno po posiłku, jak i na czczo.
Zaobserwowano również niewielki wpływ na stężenie cholesterolu obniżeniu ulegała jednak najgorsza dla zdrowia frakcja lipoprotein o bardzo małej gęstości (VLDL).
Masa netto: 550g
Wartości odżywcze w 100g: wartość energetyczna 208,0kcal/871,5kJ, tłuszcze 0,0g (w tym tłuszcze nasycone 0,0g), węglowodany 8,0g (w tym cukry 8,0g), błonnik 89,0g, białko 0,0g, sól 0,0g
Wartości odżywcze w 20g: wartość energetyczna 41,6kcal/174,3kJ, tłuszcze 0,0g (w tym tłuszcze nasycone 0,0g), węglowodany 1,6g (w tym cukry 1,6g), błonnik 17,8g, białko 0,0g, sól 0,0g
Zaleca się spożywanie do 20g inuliny dziennie. Jest to spowodowane możliwym lekkim działaniem przeczyszczającym.
Kraj pochodzenia: Belgia
Przechowywanie: Przechowywać w suchym miejscu, w szczelnie zamkniętym opakowaniu.
Inulina jest naturalnym węglowodanem, nie trawionym przez ludzkie enzymy. Występuje w korzeniach lub bulwach niektórych roślin, najczęściej otrzymywana jest z cykorii.
Inulina jest łagodnie słodka w smaku, posiada mniej więcej 1/10 słodyczy cukru. Mogą ją spożywać osoby chore na cukrzycę i odchudzające się.
