Neohesperydyna (inaczej: Dihydrochalkon neohesperydyny, NHDC lub Neo-DHC) to słodzik z grupy glikozydów flawonoidowych o sile słodzenia 400-600 razy większej od cukru stołowego (choć według niektórych źródeł ma być aż 1500 a nawet 3000 razy słodsza od sacharozy). Neohesperydyna jako słodzik jest zaliczana do słodzików zero kalorii, choć sama hesperydyna, z której została pierwotnie pozyskana, występuje naturalnie w gorzkich pomarańczach gatunku Seville, gorzkich grapefruitach i skórce i miąższu innych cytrusów. W latach 60-tych w toku badań prowadzonych nad kwaśnymi i gorzkimi substancjami odkryto, że dihydrochalkon neohesperydyny syntetyzowany z czystej neohesperydyny (związek ten odpowiada za cierpki, kwaskowy smak pomarańczy z gatunku Citrus aurantium) jest intensywnie słodki, choć uzyskuje się z go z substancji, która w naturze jest bardzo gorzka.
Słodycz neohesperydyny zostawia lukrecjowy posmak i wywołuje charakterystyczne uczucie chłodu na języku, podobnie jak w przypadku taumatyny uczucie słodkiego smaku utrzymuje się w ustach bardzo długo, wszystkie – te 3 cechy odróżniają neohesperydynę od sacharozy. Neohesperydyna jest odporna na działanie wysokich temperatur i ma stabilne pH, jest stosowana do słodzenia dietetycznych napojów gazowanych i mlecznych, gum do żucia, cukierków, lodów, sosów, kawy rozpuszczalnej oraz niektórych produktów farmaceutycznych. Neohesperydyna nie zawiera kalorii i ma indeks glikemiczny IG 0, co czyni ją słodzikiem odpowiednim dla diabetyków.
Neohesperydyna jest stosowana zarówno jako słodzik (w ilościach 20~30 mg/ L), jak i substancja wzmacniająca smak (w ilościach 4~5 mg/ L) – szczegółowe limity maksymalnego zostosowania neohesperydyny w poszczególnych rodzajach produktów zostały uregulowane w Rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1129/2011 z 11. listopada 2011 r
Zalecane maksymalne dzienne spożycie (ADI) wynosi 5 mg/kg masy ciała. Nehesperydyna jest uważana za bezpieczną substancję słodzącą i została dopuszczona do stosowania w produktach spożywczych w Unii Europejskiej, USA, Australii, Japonii i Nowej Zelandii, choć w Stanach Zjednoczonych ma status wyłącznie substancji wzmacniającej smak, a w pozostałych krajach dodatkowo także status słodzika.
